“ห่า…” คำนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากของแลร์รี่ ดิบเถื่อนและไม่ผ่านการกรอง ขณะที่เขาเฝ้าดูตัวเองหายวับไปและโผล่ขึ้นมาใหม่ระหว่างริมฝีปากที่เย้ายวนนั้น “โอเค?” เธอถามอีกครั้ง และแลร์รี่ก็พยักหน้า ร่างกายของเขาเริ่มเคลื่อนไหวตามธรรมชาติ ดันกลับไปหาเธอ วิธีที่นิ้วของเธอเคลื่อนไหวไปตามผิวหนังของเขา เบาเหมือนขนนกแต่จุดไฟที่เผาไหม้ความโศกเศร้าที่ครอบงำเขามานาน คำพูดของเธอส่งความปีติยินดีผ่านตัวเขา พวกมันผลักเขา ท้าทายเขา และชี้นำเขา เมื่อถึงจุดสุดยอด พวกมันแตกสลายไปด้วยกัน รู้สึกเหมือนกับเขื่อนกั้นน้ำที่พังทลายอยู่ภายใน วิธีที่นิ้วของเธอเคลื่อนไหวไปตามผิวหนังของเขา เบาเหมือนขนนกแต่จุดไฟที่เผาไหม้ความโศกเศร้าที่ครอบงำเขามานาน เธอแน่ใจว่าถ้าเอรินยังอยู่ แลร์รี่ก็ไม่สามารถบอกคุณได้ด้วยซ้ำว่าสีตาของเชเยนน์คืออะไร